We kennen het allemaal, het opkroppen van gevoelens. Kinderen weten hun gevoelens nog van nature te reguleren door ontlading via huilen, driftbuien en spel, waarover een andere keer meer. Wij volwassenen hebben deze natuurlijke zelfreguleringsmechanismen gaandeweg helaas afgeleerd door de maatschappij waarin we zijn opgegroeid en de opvoeding die we kregen. In deze fantastische reportage 'The Work' over een vierdaagse groepstherapie in Folsom Prison krijg je te zien wat er gebeurt als zulke toxische opgekropte spanningen en gevoelens na zovele jaren eindelijk losbreken en bestaansrecht krijgen. Geen enkel mens is gemaakt om zoveel toxiciteit binnen te houden. Doe je dat toch dan vindt die wel op een andere manier zijn weg naar buiten in de vorm van ongewenst gedrag, criminaliteit, geweld, ziekte, verslaving, gedragsstoornissen, psychische problemen, enz.
Wat deze reportage des te krachtiger maakt is dat hij twee polariteiten uit onze samenleving samenbrengt: goed en fout, de veroordeelden en de niet-veroordeelden, om dan te moeten vaststellen dat we aan de basis allemaal gewoon mensen zijn met dezelfde behoeften als 'liefde, veiligheid, autonomie, gezien en gehoord worden, ...' en dat we allemaal met onverwerkte trauma's, pijn, angst, verdriet, boosheid, ... zitten uit het verleden. Dat het verschil hem zit in op wie we onze pijlen richten. Want iemand die depressief is of apathisch geworden is en maar wat aanmoddert in zijn leven, of iemand die zijn gezondheid verwaarloost op welke manier dan ook, begaat eigenlijk evenzeer een misdaad. Alleen worden misdaden op het eigen lichaam niet bestraft omdat er geen andere slachtoffers bij vallen, althans niet rechtstreeks. Op wie we onze pijlen ook richten, op onszelf of op iemand anders, onze maatschappij lijdt eronder.
Deze reportage benadrukt het belang van empathisch luisteren en focussen op herstel van trauma i.p.v. het bestraffen of behandelen van het ongewenst gedrag dat eruit voortvloeit. Want dat ongewenst gedrag is slechts een ongelukkige uiting van een onvervulde behoefte en een echte schreeuw om aandacht, net zoals de vele psychische problemen, verslavingen, burn-outs, auto-immuunziektes en stempels voor gedragsstoornissen die we elkaar en onze kinderen steeds meer opdrukken. Het zijn allemaal symptomen die erop wijzen dat onze maatschappij ziek is en dat er een andere aanpak nodig is. De vraag is, blijven we gaan voor symptoombestrijding of pakken we de problemen aan bij de bron?
In 'The Work' delen gedetineerden en mannen zoals u en ik van buiten de gevangenis hun diepste gevoelens met elkaar in kringen, en dat geeft vonken! Radicaal eerlijk, hartverwarmend, ontwapenend, hoopgevend en super intens. Dit is 'by far' één van de beste reportages die ik ooit gezien heb. Niet te missen! Je kan de reportage momenteel bekijken op youtube.
De Vadergroepen van Daddycation zijn ook cirkels waarin vaders vrijuit kunnen spreken over 'alle' facetten van het vaderschap. Hoewel het er minder heftig aan toe gaat dan in 'The Work', werkt het delen ook hier louterend, het inspireert, geeft steun, schept hoop en biedt perspectieven. Wil je het ook eens ervaren? Check de agenda of de Facebook-pagina van Daddycation voor de volgende Vadergroep in Gent.